ΣΟΝΕΤΑ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΑ-ΑΓΓΛΙΚΑ)

Τα ωραία πλάσματα ποθούμε να βλασταίνουν,
Της ομορφιάς ποτέ το ρόδο να μη σβήνει,
Κι ώριμα πια, όταν σαπίζουν και πεθαίνουν,
Σ' έναν απόγονο η μνήμη τους να μείνει.
Λατρεύεις μόνο του ματιού σου την αχτίνα,
Τη φλόγα συντηρείς, μα δαπανάς εσένα,
Εκεί που υπάρχει αφθονία φέρνεις πείνα,
Στον εαυτό σου εχθρός, δε θες οίκτο κανένα.
Του κόσμου αν είσαι δροσερό στολίδι τώρα
Κι όπως ο κήρυκας της άνοιξης γιορτάζεις,
Μες στο μπουμπούκι θάβεις του καρπού τα δώρα,
Γλυκέ φιλάργυρε, σωρεύοντας ρημάζεις.
Αυτό που οφείλεις δώσε, άσ' την απληστία!
Εσύ κι η μαύρη γη αν το φάτε, αμαρτία.

From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament,
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak'st waste in niggarding:
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world's due, by the grave and thee.
 

Περιεχόμενα

Tα ωραία πλάσματα ποθούμε να βλασταίνουν
Σε μέρα θερινή πώς να σε βάλω πλάι
Γυναίκας πρόσωπο βαμμένο από τη φύση
Όταν η Τύχη με χτυπά και οι ανθρώποι
Στων σιωπηλών μου λογισμών τις συνεδρίες
Γιατί μου υποσχέθηκες μια ωραία μέρα
Πριγκίπων μάρμαρα κι επίχρυσα μνημεία
Αφού είμαι σκλάβος σου, τι άλλο εγώ να κάνω
Όπως τα κύματα τρέχουν προς τ' ακρογιάλι
Ζητάς η εικόνα σου να μου κρατά ανοιχτά
Κουράστηκα, το θάνατο αποζητάω
Μη με θρηνήσεις για πολύ όταν πεθάνω
Πάνω μου τη στιγμή του χρόνου ξεχωρίζεις
Αντίο, είσαι πολύτιμος να σε κατέχω
Λοιπόν, αν θες να με μισήσεις, κάντ' το τώρα
Όσοι να πληγώσουν μπορούν και δεν το κάνουν
Μοιάζει χειμώνας ο καιρός μακριά από σένα
Ούτε οι φόβοι μου ούτε η προφητική ψυχή
Στην ένωση δύο πιστών ψυχών κανένα
Να 'σαι αισχρός, παρά αισχρό να σε νομίζουν
Αγόρι μου όμορφο, να εξουσιάζεις είδα
Σε μια ερημιά ντροπής ξοδεύοντας το πνεύμα
Τα μάτια της καλής μου δε μοιάζουν στον ήλιο
Όρκο σαν παίρνει η αγάπη μου πως λέει αλήθεια

From fairest creatures we desire increase
Shall I compare thee to a summer's day
A woman's face with nature's own hand painted
When in disgrace with Fortune and men's eyes
When to the sessions of sweet silent thought
Why didst thou promise such a beauteous day
Not marble, nor the gilded monuments
Being your slave, what should I do but tend
Like as the waves make towards the pebbled shore
Is it thy will thy image should keep open
Tired with all these, for restful death I cry
No longer mourn for me when I am dead
That time of year thou mayst in me behold
Farewell, thou art too dear for my possessing
Then hate me when thou wilt, if ever, now
They that have power to hurt and will do none
How like a winter hath my absence been
Not mine own fears, nor the prophetic soul
Let me not to the marriage of true minds
Tis better to be vile than vile esteemed
O thou my lovely boy, who in thy power
Th' expense of spirit in a waste of shame
My mistress' eyes are nothing like the sun
When my love swears that she is made of truth